BELGİN ÖZDAĞ SERGİSİ

AT.....

"Rüzgarın Yelesi 

Boğumlu kasları gergin bir yay gibiydi, her an çözülmeye ve sonsuz bir boşluğa doğru koşmaya hazır. Derin, kahverengi gözlerinde, bin yıllık ovaların ve esen rüzgarların bilgeliği parıldıyordu. Yelesi, rüzgarla dans eden karanlık bir ipekti, her nefeste savruluyor, özgürlüğün ve gücün sembolü gibiydi.

Nalları toprağa her dokunuşunda, ritmik bir davul sesi yankılanırdı, sanki yeryüzünün kalbi atıyordu onun adımlarıyla. Sırtında taşıdığı binlerce yıllık tarihin ağırlığıyla, at, sadece bir hayvan olmanın ötesindeydi. O, sadakatin, cesaretin ve soyluluğun canlı bir heykeliydi.

Gün doğarken, altın rengi ışıklar onun ipeksi tüylerinde parıldardı, adeta mitolojik bir yaratıktan fırlamış gibi. Gün batarken ise, gökyüzünün kızıl tonları onun siluetini bir efsaneye dönüştürürdü.

At, sadece bir ulaşım aracı, bir savaş yoldaşı değildi. O, insanın en yakın dostlarından biriydi. Sessiz bakışlarıyla teselli eder, güçlü duruşuyla ilham verirdi. Bazen bir çocuğun hayallerindeki kahraman, bazen de yorgun bir savaşçının tek sırdaşı olurdu.

Koşarken, zaman ve mekan kaybolurdu. Rüzgar yüzünde eserken, yelesi arkasında dalgalanırken, at ve binicisi tek bir nefes, tek bir kalp atışı gibi senkronize olurdu. O anlarda, sadece özgürlük ve hareketin saf neşesi vardı.

Ama at aynı zamanda kırılganlığın da sembolüydü. Bir narin çiçeğin inceliğiyle taşırdı ruhunu. Bir anlık ürkeklik, bir beklenmedik ses, onun vahşi doğasının derinliklerine kaçmasına yetebilirdi.

Ve zaman geçer, nesiller değişir ama atın efsanesi yaşamaya devam eder. Ovalarda yankılanan nalların sesi, kalplerde hissedilen sıcaklığı ve rüzgarla dans eden yelesinin görüntüsü asla unutulmaz. At, her zaman özgürlüğün, gücün ve soyluluğun zamansız bir sembolü olarak kalacaktır.

DANS.... 

"Ruhun Ritmi 

Müziğin ilk notasıyla birlikte, beden adeta bir çiçeğin yavaşça açılması gibi harekete geçti. Parmak uçlarından başlayan hafif bir titreme, yavaşça tüm vücuda yayıldı. Sanki ruh, uzun zamandır beklediği bir davete icabet ediyordu.

Dans, kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlarda fısıldanan bir dildi. Bir kıvrılış, bir dönüş, bir sıçrayış… Her hareket, iç dünyanın derinliklerinden gelen bir duygunun ifadesiydi. Bazen coşkun bir kahkaha, bazen hüzünlü bir ağıt, bazen de umut dolu bir yakarış. 

Dansçı, müziğin rehberliğinde, zamanın ve mekanın ötesine yolculuk yapardı. Ayakları yere değse de, ruhu adeta havada süzülürdü. Her adımda, beden ve müzik arasında görünmez bir bağ kurulur, ahenkli bir bütünlük ortaya çıkardı.

Kollar, kanatlar gibi açılır, hayallere doğru bir uçuşun metaforu olurdu. Bacaklar, ritmin enerjisiyle titreşir, toprağın ve gökyüzünün arasında bir köprü kurardı. Yüzdeki ifade, o anki duygunun en saf haliydi; bazen bir tebessümün sıcaklığı, bazen de derin bir yoğunlaşmanın ciddiyeti.

Dans, sadece bir performans değildi. Aynı zamanda bir arınma, bir kendini keşfetme yolculuğuydu. Her harekette, bedenin sınırları zorlanır, ruhun derinliklerine inilirdi. Aynanın karşısında saatler süren çalışmalar, ter damlalarıyla sulanan bir sabır çiçeği gibiydi.

Bazen kalabalık bir sahnede, ışıkların altında bir gösteriydi dans. Bazen de yalnız bir odanın sessizliğinde, içsel bir diyalog. Ama her zaman, ruhun müziğe verdiği en samimi cevap, bedenin en zarif şiiriydi.

Ve müzik sustuğunda, dansçı bir an için hareketsiz kalırdı. Ama içinde yankılanan ritim, kalbinin atışıyla birlikte yaşamaya devam ederdi. Dans, sadece bir anlık bir gösteri değil, ruhun sonsuz bir şarkısıydı. Her bedende farklı bir melodiyle yankılanan, evrensel bir ifade biçimiydi.